Onschuld.

Schuitje varen, theetje drinken, varen we naar de Overtoom, drinken we zoete melk met room,
zoete melk met brokken, Petertje mag niet jokken…

Het is nu 23 jaar geleden dat Petertje op zijn 5e verjaardag stopte te leven.

Bijna alle dingen in mijn leven, zowel positief als negatief, zijn achteraf voor mij nuttig gebleken of hebben
mij verrijkt, in geestelijke zin dan. Petertjes sterven heeft niet echt een positieve bijdrage geleverd of aan
die verrijking bijgedragen. Er is geen enkel nut te bedenken voor het overlijden van een kind, een
onschuldig kind, een kind. Kinderen zijn per definitie onschuldig.

Daags na zijn overlijden kwam mij zo’n ouderling vertellen van de zonden van de va…. En hoppa, een
door mijn gewicht van 140 kilo kracht bijgezette gebalde vuist recht op zijn neus. Of ie dan maar even
verhaal bij zijn vader wilde gaan halen beet ik hem toe. Tamme idioot! Gevaarlijke gek!

Het was de twintig uur schoffelen meer dan waard. Ik zou het weer doen en dan waarschijnlijk weer niet
toegeven aan de impuls om door te blijven gaan totdat zijn door religie vergiftigde en inmiddels
reddeloos verloren verrotte kop uit elkaar zou spatten waarna ik over zijn vers dampende bloedige
hersenpan zou gaan staan pissen… Maar ja, dan moet je wel maar net moeten pissen hè?

Het is maar goed dat ik geen agressief karakter heb en mij kan beheersen. Vredelievendheid is mijn
tweede natuur.

Petertje is dood, lang leve Petertje. Petertje zou nu 28 geworden zijn. Hoe zou hij het vinden om op zijn
achtentwintigste nog steeds Petertje genoemd te worden? Niemand kan het hem vragen en ondanks dat
de vraag hem nooit zal bereiken zal ik toch het antwoord dat hij zou geven kunnen geven. Hij zou het
ge-wel-dig vinden. Voor de grap ‘schold’ ik hem wel eens uit voor Peter. ‘Héééé kleine Peter van me’ zei
ik dan, waarna hij gelijk ‘Tjuhuuuuu!’ riep. Petertje wilde geen Peter genoemd worden, zo heette ik al en
niemand anders kon natuurlijk dezelfde naam hebben. Ik was Peter, hij Petertje. Ik werd toen ik klein was
natuurlijk ook gewoon Petertje genoemd maar in de loop der jaren is dat gewoon Peter geworden.
Zijn mamma noemde hij Mamma, ook al heeft hij haar nooit bewust gekend. Mamma was wel de
allerliefste vrouw die hij zich maar kon voorstellen. Depressief was ze geworden. De gehele
zwangerschap was er niets aan de hand geweest en na de bevalling zomaar ineens depressief.
Zomaar ineens, en enkele weken na haar opname ook zomaar ineens dood in haar kamer gevonden.
Alleen had zij er wel zelf moeite voor gedaan. Tenminste 14 dagen lang slaapmedicatie opgespaard en
van de bollen wol die ze mocht hebben van het personeel van Veldwijk om truitjes en sokjes te breien
voor Petertje heeft ze keurig enkele vijfkleurige langwerpige kussenovertrekken gebreid, langwerpig
genoeg om die, aan elkaar geknoopt, als strop te kunnen gebruiken. De vijfkleurige strop paste qua
kleur erg mooi bij haar driedelig tuniekje dat ze uitgekozen had om het leven in te verlaten.
Creativiteit en gevoel voor stijl kon haar niet ontzegd worden. Eigenlijk een mooie dood wel.
Elke dood voordat een eigen kind sterft is een mooie dood.

Egoïstische trut! Mij alleen laten met dat kleine mannetje. Wat haat ik haar om die egocentrische waanzinnige daad. En mij, mij alleen laten. Waarom? Wat heb ik gedaan? Of verdiende ik dit toch vanwege iets is dat mijn vader gedaan heeft? Of zijn vader? Of zijn vader?…

Ik hou zo ontzettend veel van haar. Het is niet te beschrijven. Ik ben blij dat ze dood is.

Petertje is ook blij dat hij mijn lijden niet hoeft mee te maken. Petertje probeert dat in mijn dromen nog
regelmatig te vertellen. Ik kan zijn mooie lieve gezichtje maar heel eventjes zien vlak voordat hij afglijdt
in de slaap der onschuldigen en het gebreide vijfkleurige kussen zijn hoofdje bedekt...

Morgen heb ik mijn 2e gesprek om de resocialisatie proberen af te dwingen.

Echt niet, eerlijk niet ik heb het niet gedaan.

Schuitje varen, theetje drinken, varen we naar de Overtoom, drinken we zoete melk met room,
zoete melk met brokken, Peter mag niet jokken…